7 rocznica śmierci śp. Roberta Larkowskiego - delegacja RNR na grobie publicysty

         20 lipca obchodziliśmy siódmą rocznicę śmierci naszego przyjaciela Roberta Larkowskiego. Robert był wielkim patriotą i nacjonalistą kochającym z całego  serca Polskę i Święty Kościół Katolicki. Całe swoje życie oddał sprawie budzenia sumień Polaków dla idei Wielkiej Katolickiej Polski. Publikował w wielu pismach narodowych i katolickich.  Robert zmarł we śnie w rodzinnym domu w wyniku udaru mózgu. Był wspaniałym człowiekiem i kolegą. 

    Jako delegacja Ruchu Narodowo-Radykalnego odwiedziliśmy (jak co roku) jego grób w Kietrzu. Niestety i w tym roku byliśmy tam jako jedyni przedstawiciele szeroko pojętego "ruchu narodowo-radykalnego". Nie było ani jednej wiązanki kwiatów od żadnej organizacji dumnie nazywającej się "narodowo-radykalną". Nikt nie pamiętał albo nie chce pamiętać o człowieku który całe swoje życie poświęcił idei narodowo-radykalnej, który był jednym z poczytnych publicystów czołowego pisma NR w Polsce - pisma "Szczerbiec" (ogółem ponad 600 opublikowanych artykułów dla prasy narodowej i katolickiej). Bycie człowiekiem ruchu NR nie zaczyna się z chwilą wstąpienia lub założenia nowej organizacji. Dla Ruchu NR teraźniejszość i przyszłość to podstawa ale bez znajomości najnowszej historii Ruchu niewiele zdziałamy.

Ruch NR w Polsce nie skończył się z dniem rozpoczęcia II wojny światowej. Odrodził się w latach osiemdziesiątych w osobach m.in takich postaci jak Robert. Pamiętajmy nie tylko o Mosdorfie, Piaseckim, Doboszyńskim. Historia na nich się nie skończyła.

Na zawsze pozostanie w naszych sercach!

CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!

Tomasz Jazłowski

Kierownik Główny RNR

Z DOSSIER ROBERTA LARKOWSKIEGO

ROBERT LARKOWSKI - ur. 9 lipca 1966 r. w Kietrzu, woj. opolskie, zmarł 20 lipca 2013 roku w Kietrzu. Posiadał obywatelstwo polskie, narodowość od pokoleń polską, tak samo, jak wyznanie katolickie, odziedziczone po przodkach. On, rodzice (matka z domu Kozak) i wcześniejsi antenaci nigdy nie zmieniali nazwiska. Od dziecka interesował się historią swego kraju i ogólnie świata.

Jako 12-latek zaczął poznawać ideę narodową z zakazanych i dozwolonych lektur; tego typu poglądy propagował wśród rówieśników, szczególnie w latach 1980-1981 (przełom sierpniowy). Wtedy też zrodziła się w nim chęć opisywania rzeczywistości z nacjonalistycznego punktu widzenia. W stanie wojennym i po jego zawieszeniu działał najpierw w niesformalizowany sposób, gromadząc wokół siebie krąg pronarodowej młodzieży. Na przełomie 1986/1987 r. R. Larkowski założył nielegalną, niewielką grupę nacjonalistyczną o nazwie Akcja Narodowej Rewolucji (ANR), zajmującą się tzw. małym sabotażem i pogłębianiem wiedzy o nacjonalizmie wśród swoich członków. Grupa miała sieć zakonspirowanych komórek w województwach opolskim i katowickim. Przy końcu 1987 r. ANR zainteresowała się Służba Bezpieczeństwa, lecz nie doszło do rozpracowania organizacji, ponieważ przesłuchiwani działacze nie zdradzili swych powiązań i nazwiska przywódcy grupy. ANR uległa rozwiązaniu w 1991 r. R. Larkowski przeżył różne doświadczenia: pracował fizycznie, odbył zastępczą służbę wojskową, brał udział w demonstracjach, pikietach i starciach bezpośrednich o podłożu ideowym z lewakami (był też kilkakrotnie pałowany i zatrzymywany przez MO) oraz w organiczno-wydawniczej robocie narodowej pod różnymi szyldami.

Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego i zdaniu matury studiował politologię, ale górę wzięła w nim niechęć do przestrzegania politycznej poprawności, na tle czego popadał w konflikty z wykładowcami i innymi studentami. R. Larkowski wyrobił sobie opinię nacjonal-tradycjonalistycznego buntownika i „żelaznego nacjonalisty”, stając się jednocześnie czołowym publicystą narodowym młodego, a później średniego pokolenia. Pisywał w różnych periodykach tej opcji. Był długoletnią – jak na warunki wydawania narodowej prasy – opoką miesięcznika narodowo-radykalnego „Szczerbiec” w czasach jego największej świetności (1992-1999) oraz członkiem NOP.

Następnie związał się z tygodnikiem narodowym „Tylko Polska”  L.  Bubla. W marcu 2004 r. R. Larkowski objął funkcję wiceprezesa ds. ideologicznych Polskiej Partii Narodowej. Kandydat do Senatu (2004 – wybory uzupełniające) i Sejmu (2005) z list PPN.

Nigdy nie współpracował ze służbami PRL i III/IV RP. Od jesieni 2006 r. był podejrzany, a następnie został oskarżony przez reżim syjonistyczny PO-PiS-u z politycznych paragrafów „antysemickich” i „antyrasistowskich” nr 256 i 257.

Następnie związał się z Obozem Wielkiej Polski (Wydział Narodowo-Radykalny) oraz jako współzałożyciel i vice prezes Ruchem Christus Rex (obecnie FRONT REX). Autor ok. 600 artykułów, wielbiciel książek (w swym małym mieszkaniu zebrał kilkaset woluminów), miłośnik sportu i przyrody ojczystej, choć – jak sam mawiał - miał naturę domatora.

Zmarł w wyniku udaru mózgu w domu w swym rodzinnym Kietrzu.

R. I. P.